"Ik dacht dat ik mezelf gevonden had, totdat ik begon te buikdansen."
Als kind danste ik non-stop voor de televisie. Mijn ouders waren verbaasd over de diepe emoties die ik op peuterleeftijd wist over te brengen, ongeacht de muziekstijl waarop ik danste.
Je zou denken dat ik voor dansen als hobby zou kiezen. Echter koos ik voor de muziek. Grotendeels omdat ik opgroeide in een muzikale familie waarvan iedereen meer dan 1 instrument bespeelde.
Was dat een verkeerde keuze? Neen, tot op de dag van vandaag heb ik er geen spijt van. Tijdens mijn tienerjaren voelde ik echter een gemis en begon ik, naast mijn muzikale hobbies, met klassiek ballet en daarna stijldansen. Vreemd genoeg, voor iemand als ik die graag danst, lukte het me niet om geboeid te blijven. Uiteindelijk verdween het dansen volledig uit mijn leven.
Tot ik op de universiteit een advertentie voorbij zag komen over een workshop buikdansen. Ik had ooit een buikdanseres zien dansen tijdens mijn cruisevakantie in Egypte, een herinnering die ik vergeten was, maar levendig terugkwam toen ik die advertentie zag.
Alles in me zei dat ik er naar toe moest. Waarom valt moeilijk uit te leggen. Voor mij persoonlijk was het een gevoel van iets onbekends dat ergens toch erg bekend en vertrouwd was. Tijdens de workshop voelde ik me immens gelukkig en heb ik me, na het afronden van mijn studies, er tijd voor vrij gemaakt. Als ik iets doe, wil ik het ook graag goed doen.
Buikdansen in de opleiding van Yamila liet me beseffen dat ik nu pas eigenlijk mezelf gevonden had. De emoties die ik als kind kon uiten, was ik in de tussentijd volledig kwijtgespeeld, hetgeen ik pas besefte toen ik begon met buikdansen. Dat drukte me met mijn neus op de feiten dat ik tamelijk ontspoord was van mezelf.
Nu ik de opleiding heb afgerond met een schitterende show als afsluiter, kan ik tevreden terugblikken en mezelf een schouderklopje geven omdat ik voor het eerst mijn buikgevoel heb gevolgd. Als je je buikgevoel durft te volgen, bij eender wat, dan kan je niks verkeerds doen.
Hopelijk hebben jullie iets aan deze boodschap!
Als kind danste ik non-stop voor de televisie. Mijn ouders waren verbaasd over de diepe emoties die ik op peuterleeftijd wist over te brengen, ongeacht de muziekstijl waarop ik danste.
Je zou denken dat ik voor dansen als hobby zou kiezen. Echter koos ik voor de muziek. Grotendeels omdat ik opgroeide in een muzikale familie waarvan iedereen meer dan 1 instrument bespeelde.
Was dat een verkeerde keuze? Neen, tot op de dag van vandaag heb ik er geen spijt van. Tijdens mijn tienerjaren voelde ik echter een gemis en begon ik, naast mijn muzikale hobbies, met klassiek ballet en daarna stijldansen. Vreemd genoeg, voor iemand als ik die graag danst, lukte het me niet om geboeid te blijven. Uiteindelijk verdween het dansen volledig uit mijn leven.
Tot ik op de universiteit een advertentie voorbij zag komen over een workshop buikdansen. Ik had ooit een buikdanseres zien dansen tijdens mijn cruisevakantie in Egypte, een herinnering die ik vergeten was, maar levendig terugkwam toen ik die advertentie zag.
Alles in me zei dat ik er naar toe moest. Waarom valt moeilijk uit te leggen. Voor mij persoonlijk was het een gevoel van iets onbekends dat ergens toch erg bekend en vertrouwd was. Tijdens de workshop voelde ik me immens gelukkig en heb ik me, na het afronden van mijn studies, er tijd voor vrij gemaakt. Als ik iets doe, wil ik het ook graag goed doen.
Buikdansen in de opleiding van Yamila liet me beseffen dat ik nu pas eigenlijk mezelf gevonden had. De emoties die ik als kind kon uiten, was ik in de tussentijd volledig kwijtgespeeld, hetgeen ik pas besefte toen ik begon met buikdansen. Dat drukte me met mijn neus op de feiten dat ik tamelijk ontspoord was van mezelf.
Nu ik de opleiding heb afgerond met een schitterende show als afsluiter, kan ik tevreden terugblikken en mezelf een schouderklopje geven omdat ik voor het eerst mijn buikgevoel heb gevolgd. Als je je buikgevoel durft te volgen, bij eender wat, dan kan je niks verkeerds doen.
Hopelijk hebben jullie iets aan deze boodschap!
